zondag 17 december 2017

Een prachtige dag in de Amsterdamse Waterleidingduinen



Vandaag was het na een hele lange tijd eindelijk weer eens goed weer om er met de camera op uit te gaan. Wat was het een mooie dag! En wat begon de dag met prachtig licht.


Ik hoopte op de klapekster en de zwartbuikwaterspreeuw die al een paar keer gezien waren de laatste tijd, maar we kregen de ijsvogel en de waterral. Ook leuk.

De ijsvogel zat de meeste tijd tussen en achter takjes, maar eventjes kwam er toch een moment dat ze even vrij in het zonnetje zat.

IJsvogel ♀ (Kingfisher) (Alcedo atthis)


Het begon vanmorgen windstil. Dat betekent dat het water spiegelglad was en dat levert mooie plaatjes op.





We hebben ook een paar keer de grote gele kwikstaart gezien.

Grote gele kwikstaart. ( Grey wagtail) (Motacilla cinerea)



Deze vogel is in het westen een leuke waarneming, al zit hij elke winter wel in de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Roofvogels waren er vandaag volop te zien. Het begon met een boomvalk. Helaas vloog deze weg voordat ik hem op de foto kon zetten. Daarna een mooie torenvalk. Deze kleine valk met lange staart is 31 tot 37 cm groot en heeft een spanwijdte van 68-78 cm. Je ziet ze vaak biddend in de lucht hangen.

Torenvalk ♀ (Common Kestrel) (Falco tinnunculus)


En tot slot buizerds in diverse kleuren. Deze vogel is 40-52 cm groot en heeft een spanwijdte van 109-136 cm. De kleuren kunnen variëren van bijna zwart tot bijna wit. We hebben ze vandaag allemaal gezien.

Buizerd (Common Buzzard) (Buteo buteo)




Ook kwamen we vandaag de waterral tegen. Deze vogel laat zich zelden zien. Ze leven in moeras gebieden met riet en drassige plekken.

Waterral (Water Rail) (Rallus aquaticus)



In de Amsterdamse Waterleidingduinen zijn altijd mooie landschapsplaatjes te maken. Het is er altijd prachtig! In alle jaargetijden.




Hertjes waren er natuurlijk ook. Buiten de bronsttijd leven de mannetjes bij elkaar in groepen en de vrouwtjes bij elkaar in groepen.


Er kwam langzaamaan meer bewolking, maar het licht bleef mooi.




 Zo met tegenlicht was deze jonge knobbelzwaan ook leuk te fotograferen.

Knobbelzwaan (Mute swan) (Cygnus olor)



Tot slot nog een vosje. Ook altijd leuk om tegen te komen.



Voldaan na een heerlijke wandeling van een kilometer of 15 liepen we weer terug naar de auto.
Hopelijk laat de volgende wandeling niet lang op zich wachten.

zondag 5 november 2017

Zon, regen, hagel, onweer...oh en grote kruisbekken in de Kennemerduinen.


Vandaag tussen de buien door zijn José en ik toch nog even naar de Kennemerduinen geweest. Het was de hele wandeling behoorlijk donker. Ik hoopte nog even een glimp op te vangen van de zeldzame Grote Kruisbek. Ze zitten hier al even en ik ben niet een vogelaar die ergens meteen naartoe rijdt als er iets bijzonders is, maar als ik er dan toch ben wil ik ze natuurlijk wel graag zien.

We liepen in de regen langs het Vogelmeer op zoek naar de plek waar ze gesignaleerd zijn. Op het moment dat we daar stonden te zoeken was de regen overgegaan in een harde hagelbui. Weer even later zagen we een felle bliksemflits boven het meer en meteen daarna volgde een hoop gedonder. Dat werd rennen want dit was wel heel erg dichtbij. Plu ingeklapt want dat is natuurlijk gevaarlijk. Camera's onder mijn shawl en zo snel mogelijk naar de vogelkijkhut. Daar waren we niet de enigen. Het uitzicht (de foto bovenaan) was wel heel fraai. Die zwarte dreigende lucht was echt prachtig!

Niet veel later klaarde het op en besloten we nogmaals naar de plek te gaan van de Grote Kruisbek.

Het water van het Vogelmeer was opvallend veel hoger dan de vorige keer

Onderweg kwamen we nog wat Schotse Hooglanders tegen.


De wolken en het licht zorgde voor mooie  vergezichten.




Gevonden! Helaas waren ze te ver weg en het licht werkte niet echt mee. Maar ach, ik heb ze wel gezien en op de foto gezet.





Grote Kruisbek (Parrot Crossbill) (Loxia pytyopsittacus) 
Deze vogel is een zeer zeldzame gast in Nederland. Ze zitten normaal in Scandinavië, Rusland en de Baltische Staten Er komen in sommige jaren vanuit het hoge noorden invasies Grote Kruisbekken naar ons land, omdat er in hun eigen broedgebied te weinig voedsel is. Als ze dan in de winter blijven hangen kan het gebeuren dat het het volgende jaar tot broeden komt.... Dat zou leuk zijn! Zo wordt het rond het vogelmeer steeds leuker...Eerst de geoorde fuut en wie weet ook straks de grote kruisbek.

De grote bonte specht vond het maar niks en joeg ze steeds weg.

Bijschrift toevoegen
Opeens waren ze weer weg met z'n allen. we liepen weer terug richting Parnassia. We keken rond en het viel ons op dat er zoveel verschil in de lucht zat. Rechts was het blauw en links heel donker grijs.







Het was dus wel de moeite waard geweest om lekker even de duinen in te trekken.


Na nog even een break bij paviljoen Parnassia en nog een foto van de zee, was het weer tijd om naar huis te gaan. Op naar de volgende wandeling.


zondag 29 oktober 2017

3 dagen zwerven door mooi Limburg...


Afgelopen week zijn José en ik drie dagen naar Limburg geweest. Wat hebben we weer veel moois gezien. Het waren wandeling waar we regelmatig moesten klimmen, maar eenmaal boven waren de uitzichten fantastisch!



We waanden ons regelmatig in het buitenland. Sterker nog...We liepen af en toe ook in België.



Crucifixen/ kruisbeelden waren op heel veel plekken te zien langs de weg en ook in nisjes in huizen.


Het weer was best aardig. Minder goed dan voorspeld maar het was grotendeels droog, dus goed.
Bovendien geeft dat mooie wolkenluchten.



We hebben deze dagen gelopen in en rond Gulpen, Noorbeek en de steengroeve in Maastricht.






Sommige plaatjes waren net schilderijtjes.



Wat ik nog niet eerder gezien had, maar wat typisch Zuid-Limburgs is zijn Maretakken in de bomen.
Grote bollen op onbereikbare hoogten. In de rest van Nederland is dit een zeldzaamheid maar in Zuid-Limburg zie je ze overal. De Limburgse benaming is "Haamsjeut". Een maretak is een parasiet die wel 70 jaar oud kan worden. Ze komen het vaakst voor in eikenbomen, esdoorns of populieren.




Ook zijn we veel dassenburchten tegen gekomen. Bijzonder om te zien. Hopelijk kom ik ook ooit nog eens de das in levende lijve tegen.


De laatste dag zijn we naar de steengroeve in Limburg geweest. Wat een bijzonder gebied zeg!
Al is het alleen maar omdat de grootste uil van Europa, de Oehoe, zich in deze groeve gevestigd heeft. Ze broeden hier al sinds 1997.


 Ik heb wel iets overwonnen deze dag. De meeste mensen die mij kennen weten dat ik ontzettend veel last heb van hoogtevrees. Ik begon met het lopen op het uitzichtplateau, zo'n 40 meter boven de grond. Vanaf het hoogste punt is de groeve zelfs 95 meter diep. Dat was best een dingetje want je keek door de roosters zo de diepte in. Maar dat heb ik dus niet gedaan want dan had de brandweer mij moeten komen redden denk ik hahaha.


Wat een mooi uitzicht hadden we vanaf daar. En dan dat azuurblauwe water...Heel bijzonder om te zien. deze kleur heeft het water te danken aan het kalksteen.




Daarna kwam de volgende uitdaging...Via de trap naar beneden. Dat plateau waar die mensen staan is ongeveer halverwege. Daar durfde ik eigenlijk niet verder. Zoals je kan zien, kijk je ook daar dwars door de vloer de diepte in. Bovendien was ik bang dat ik niet meer naar boven durfde. Naar beneden zou me wel lukken maar naar boven kijk je door de trap heen en meestal blokkeer ik dan.
We hebben geluncht op het tussenplateau en toen een boswachter van Natuurmonumenten langs liep hebben we hem gevraagd of we er ook op een andere manier weer uit konden komen, of dat de enige optie de trap zou zijn. Dat kon dus, als was het wel een stuk lopen zei hij. Nou is dat voor ons geen probleem. Sterker nog...dat vinden wij alleen maar leuk. Dus met blik op oneindig en verstand op nul ben ik de trap afgedaald.
Wat een mooie route en wat was ik blij en ook best wel een beetje trots dat ik het gedaan had.


Als je zo naar beneden loopt, ga je vele miljoenen jaren terug in de aardgeschiedenis. Hoe bijzonder is dat! Bijna 100 jaar hebben hier zware machines mergel weggegraven. In deze krijtlaag van 72 miljoen jaar geleden zijn ook de resten gevonden van de mosasaurus.




En dan zie je opeens dit...Een prachtig kasteel in het even zo prachtige landschap.

En even verderop een doorkijkje op wijnranken. Dan waan je je in Frankrijk, terwijl je gewoon in Nederland loopt.



De Oehoevallei. Natuurlijk hebben we alles afgespeurd maar helaas geen oehoe gezien. Wel bijzonder om te weten dat ze hier wel zitten.


Na deze mooie wandeling nog lekker op terras gezeten boven op de St.- Pietersberg. Gezellig nog even nagenieten met een borrelplank met heerlijke hapjes, voor mij uiteraard zonder borrel want ik was de Bob. We hebben een geweldige minivakantie gehad. Weer gewandeld door een geweldig mooi stukje Nederland...